Eind jaren 80 van de vorige eeuw studeerde ik in Utrecht. Dagelijks fietste ik door de Utrechtse straten en langs de grachten. Als meisje uit de forenzengemeente Papendrecht ging er een wereld voor me open. Papendrecht bood het hoognodige aan voorzieningen. Voor het echte werk als ‘stadten’ of uitgaan gingen we naar Dordrecht of Rotterdam. Nu woonde ik zelf in een echte stad. Ik keek mijn ogen uit en genoot.
Na verloop van tijd werd alles gewoon. Ik raakte gewend aan het stadse leven, de hectiek, de kroegen, de Dom. Alles wat mij eerst verbaasde, viel me nu niet meer op.
Totdat iemand van buiten de stad op bezoek kwam en ik die rondleidde. Het enthousiasme en de verwondering raakte me. Ik keek weer met frisse blik en kon opnieuw genieten van wat ik gewoon was gaan vinden. Dat was een verrassende ervaring.
Nog een eyeopener was de keer dat ik niet zelf fietste. Ik zat achterop bij mijn vriendje en liet mij rijden langs de grachten. Tegen zijn warme rug geleund, keek ik rond. Ik keek anders dan anders, want ik keek de andere kant op. Ik zag meer dan anders, want ik keek omhoog.
Opeens zag ik dingen die ik nooit gezien had. Prachtig versierde ramen, monumentale gevels, bijzondere verlichting langs de straat, een muurschildering. Ik zag niet alleen mensen, maar ik zag wat ze aan het doen waren. Ik ontdekte de stad opnieuw.
Beide ervaringen hebben mij geleerd om regelmatig anders te kijken. Het blijft telkens weer een aangename verrassing om te ontdekken dat er veel meer is dan wat je denkt te zien. Een huis heeft veel details. Een mens heeft zoveel meer mimiek. Een stuk groen langs de weg bevat een wondere wereld. Een bos heeft bomen, maar heb je wel eens stil gestaan met je rug tegen een boom en omhoog gekeken?
Anders kijken. Het maakt je wereld groter. En jou ook.