Dirk!

“Goedemorgen! Ik ben Dirk!” Voor mij stond een man van zeker twee meter lang en ondanks dat ik met mijn 1 meter 78 niet echt klein ben, voelde ik mij een dwerg. Dat kwam ook doordat hij behoorlijk dicht bij mij stond, waardoor hij bijna over me heen leek te staan.

Hij stak met een grote grijns zijn hand uit en toen ik mijn hand in de zijne legde, wilde ik eigenlijk gelijk mijn hand terugtrekken. Ik wist dat deze handdruk zou niet prettig worden. En inderdaad: als een bankschroef omsloot zijn hand mijn hand en vervolgens werd mijn arm heen en weer geschud. Ik moest denk aan het grapje van mijn dochter, die je een hand geeft en dan overdreven draaibewegingen maakt en zegt: “Aangenaam, Van Baal van de Nederlandse Spoorwegen”.

Toen ik mijn hand terugkreeg, deed ik ook een stap achteruit om wat meer ruimte te creëren tussen Dirk en mij. Maar in plaats dat Dirk bleef staan, deed hij een stapje naar voren en zei met luide stem terwijl hij mij vriendelijk, maar indringend aankeek: ”Nou, wat fijn dat ik op zo’n korte termijn op gesprek kon komen! Ik heb overmorgen een sollicitatiegesprek en daar ben ik best wel zenuwachtig over!”

Ik besloot Dirk niet uit te nodigen in de zithoek, maar om aan tafel te gaan zitten, zodat er daardoor automatisch wat afstand tussen ons ontstond. Dirk ging zitten en schoof zijn stoel stevig aan, plaatste zijn ellebogen op tafel en leunde naar mij toe.  Twee blauwe ogen keken mij verwachtingsvol aan. Ik merkte dat ik tijd nodig had om wat op adem te komen en mijn eigen ruimte weer terug te krijgen. Ik schonk hem een kop koffie in, terwijl ik een paar keer diep ademhaalde. Met mijn eigen kop koffie in mijn handen, leunde ik achteruit en voelde dat ik weer geland was.

Dirk had zich per mail gemeld en wilde graag sparren over een vervolgstap in zijn carrière. Hij was salesmanager, gaf leiding aan een verkoopteam en zocht een nieuwe uitdaging. Ik vroeg Dirk het doel van zijn bezoek toe te lichten. Hij stak van wal. Met luide stem, grote gebaren en nadrukkelijke mimiek kwam er een monoloog van zeker vijf minuten.

Het kwam er op neer dat Dirk het niet goed met zijn team kon vinden. Hij kreeg terug dat hij weinig ruimte gaf voor eigen inbreng, dat hij directief leiding gaf en vaak teambeslissingen naar eigen inzicht aanpaste of terugdraaide. Hij begreep niets van die kritiek, want de resultaten lieten zien dat hij de juiste keuzes maakte. Ook had hij al meerdere sollicitatiegesprekken gevoerd, hij werd echter telkens afgewezen. Niet vanwege zijn kennis, maar omdat men twijfelde of hij in het managementteam zou passen. Ook dat vond hij lastig te plaatsen. Hij was tenslotte een mensen-mens en kon met iedereen overweg. Dirk was uitgepraat, hij was een tikje buiten adem. Hij zakte achterover en nam een slok van zijn, ongetwijfeld nu koud geworden, koffie.

Ik kon maar één vraag bedenken: “Dirk, heb jij enig idee hoe overweldigend je bent in je presentatie?” Dirk keek me aan met grote ogen en antwoordde door z’n hoofd te schudden. Ik vroeg hem of hij onze ontmoeting in gedachten wilde nemen en het als een soort filmpje terug te draaien. Ik vroeg hem rustig adem te halen en er de tijd voor te nemen. Ik schonk nog wat warme koffie in zijn mok en wachtte af. Hij had zijn ogen dicht. Ook met deze opdracht ging hij er voor 200% voor.

Hij deed zijn ogen open en keek verlegen. “Hm.. ik was nogal druk, geloof ik en ik ben alleen maar aan het woord geweest. En ik denk dat mijn handdruk iets te enthousiast was..”. Ik glimlachte en knikte. “Ja Dirk, klopt en ik denk dat dit inzicht het begin is naar een nieuwe baan!” Dirk lachte verrast, maar stond open voor wat er komen ging.

We hebben daarna zijn entree nagespeeld, waarbij ik zijn plek in nam (wat best een klus was gezien ons lengteverschil). Het was hilarisch maar het werd hem wel duidelijk dat hij met groot gemak in andermans persoonlijke zone stapte. We hebben geoefend met verschillende varianten van begroeten en gezocht naar een manier die de ander ruimte liet en toch bij Dirk paste. De parallel met zijn houding naar zijn teamleden werd al snel door hem zelf gelegd. Hij realiseerde zich dat hij ook daar nauwelijks ruimte liet aan anderen. Dat hij wel degelijk verstand van zaken heeft, maar dat het door zijn houding vrijwel onmogelijk was om mensen met hem mee te krijgen. Dat mensen bij voorbaat al afstand van hem namen.

Het werd een intensieve sessie, met als resultaat een Dirk die rustig op zijn stoel zat en een lijstje maakte met daarop aandachtspunten en zaken om over na te denken. Hij wilde alles laten bezinken en over een paar weken terugkomen voor een vervolgsessie. Met een prettige handdruk op gepaste afstand namen we afscheid van elkaar.

Vier dagen later werd ik gebeld. “Ja met Dirk. Ik ben door naar de volgende ronde. En weet je wat: ze bedankten me aan het eind voor het prettige en relaxte gesprek. Hoe gaaf is dat?!”