“En nu?” Twee roodomrande ogen keken me aan. Zijn handen trilden. Zijn blonde, altijd zo keurige, haar zat in de war van het vele wanhopige woelen. ”Wat zou je willen?”vroeg ik. “De tijd terugdraaien” zei hij “Maar dat gaat niet” Zijn handen gingen weer door zijn haar, zijn ellebogen leunden op de tafel. Ik zag zijn pijn, zijn frustratie en ik zei:”De tijd terugdraaien kan inderdaad niet, maar je kunt wel opnieuw beginnen. Dat kan altijd” Terwijl zijn handen nog op z’n hoofd lagen, keek hij me aan. “Zou je denken?” Ik knikte. “Ik weet het zeker”.
Hij had er een zooitje van gemaakt. Daar was geen twijfel over mogelijk. Zonder met z’n vrouw te overleggen, was hij in een dubieus project gestapt. Uren extra werktijd had hij erin gestopt, zijn vrouw dacht dat hij overwerkte voor zijn baan bij een groot researchbedrijf. In werkelijkheid nam hij al zijn vrije tijd op en toen die op was, sjoemelde hij met zijn uren. Naast werkuren en vrije tijd, had hij ook al het gezamenlijke spaargeld geïnvesteerd in het project. Geld wat apart stond voor de studie van zijn zoons. Het project bleek een fiasco en een bodemloze put voor tijd en geld.
Zijn werkgever had al meerde keren aangegeven dat hij niet naar wens functioneerde en nu er een reorganisatie op komst was, was hem gezegd zich te oriënteren op een andere baan. Daarom kwam hij bij mij. Maar al pratend in het eerste gesprek kwam dit alles op tafel. Een onoverzichtelijke brij van ongemak. Die nieuwe baan kon wel even wachten.
Dus toen hij vroeg “Wat nu?” kon ik alleen maar denken “Opnieuw beginnen”
Alles vertellen. Schoon schip maken. Dat zou niet makkelijk zijn. Maar als je verder wil met de personen die je dierbaar zijn, is het wel een voorwaarde. Inzicht in de chaos geeft ook inzicht in het pad van opruimen. Dus dat zijn we samen gaan doen. Grote vellen wit papier om alles op te schrijven en een ‘gezicht’ te geven. Elk vel had een onderwerp, met daar onder in rood wat er mis was gegaan en in groen de te nemen acties. Na een half uur schrijven en kritisch doorvragen, lag er overzicht en nog een kwartier later een stappenplan. We kwamen tot de conclusie dat praten met zijn vrouw de absolute stap één was.
We namen door wat er allemaal te vertellen was, over wat de schade was, maar ook over de droom die hij gehad had waardoor dit alles was gebeurd. Het was gebeurd vanuit passie, geloven in dromen waar maken. En daar had hij weinig realistische keuzes in gemaakt. Het besef dat hij vanuit passie had gehandeld maakte hem sterker. Hij voelde zich nog steeds oerstom, maar hij begreep zichzelf ook beter. Met het maken van een ‘spiekbriefje’ sloten we het gesprek af, dat gaf hem houvast in het gesprek met zijn vrouw.
We namen afscheid. Hij bedankte mij. Ik wenste hem sterkte. Hij liep het pad af en raakte een tak aan in mijn tuin. “De knoppen komen door. Wat een mooie symboliek. De lente komt eraan. Hèt bewijs dat je altijd opnieuw kunt beginnen!”
Ik knikte met een glimlach en stak mijn duim op en riep: “Sterkte! Terwijl hij wegreed in zijn auto, keek ik naar mijn tuin. Inderdaad, alle struiken stonden in knop. Klaar om opnieuw te beginnen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.