Zoeken naar zachtheid

Bij het ‘coachen aan de keukentafel’ komt regelmatig verdriet ter sprake. Liefdesverdriet, oud zeer, onbegrip, miskend voelen, onzichtbaar lijken te zijn, niet gewenst voelen, er niet toe doend. Maar ook boosheid om wat de ander toch bezielde, verdriet om pijn, onterechte beschuldigingen, verraad, onmacht om afgenomen onschuld.

En daar zit je dan als coach. Zakdoekjes en een glas water aanbiedend, terwijl je een brok in je keel wegslikt. En soms subtiel het kippenvel van je armen wrijft. Je zelf toesprekend: ”Voeten op de grond. Focus. Verbind met het hier en nu”.

Coachen, zoals ik het zie, gaat uiteindelijk om de ander te helpen handvatten te vinden om nú verder te kunnen. Of het nu gaat om omgaan met verdriet of om het verwezenlijken van een droom. Het gaat er om dat de coachee inzicht krijgt in wat hij op dit moment nodig heeft en wat hij op dit moment in zichzelf kan voeden om zijn doel te bereiken.

Emoties mogen er zijn. Zeker. En verdriet, kwaadheid, frustratie van nu of toen, krijgen hun plek. Maar om vooruit te kunnen, moet je loslaten. En moet je anders durven kijken. Naar toen, de ander en je zelf. Door harde gedachten en gevoelens los te laten, ontstaat er ruimte om vooruit te gaan.

Als je kunt kijken naar het geheel en de persoon of de situatie waarmee het verdriet is ontstaan, van meerdere kanten kunt bekijken, zul je zien dat het niet alleen maar negatief is. Dat overal wel iets positiefs te benoemen is, hoe klein ook. Daar bewust van zijn, maakt dat de randjes van je herinnering of gedachten iets minder scherp worden.

Door te zoeken naar zachtheid, ontstaat er ruimte voor groei. Groei vanuit je eigen normen en waarden. Groei vanuit jouw kern, waar alles wordt gevoed door jouw kijk op zaken. En als je kunt kijken vanuit zachtheid, zullen de pijn en het verdriet ook minder schuren.

Het klinkt simpel. Dat is het niet. Het is een kwestie van oefenen, veel oefenen. Zoeken naar zachtheid vraagt om moed. Om lef. Om dat los te laten wat zich zo stevig in jou heeft genesteld.

En soms helpen totaal onverwachte situaties je plots een stap verder. Zoals stalen platen op een bouwplaats, waar de openingen voor het verplaatsen, bij steeds een beetje anders kijken toch ècht op hartjes lijken…

Dat je daar staat te kijken, midden op die platen, zoekend naar de juiste hoek waarop de opening het meest op een hartje lijkt.

Dat je plotseling realiseert wat je aan het doen bent en dan heel hard om je zelf moet lachen. Je maakt de foto, je voelt je zacht en je weet dat die zachtheid jou gaat helpen om de stappen te maken die je wilt maken.

Zoek naar zachtheid en maak jouw stappen in het nu.